Anneliğin getirdiği bir şey, anne olmakla birlikte sunulan bir lütuf bence. Hissiyat kuvvetinin artması. Aslında ortada hiçbir şey yokken tam da bu nedenle "var" olması. Gözünüzün önünde çiçek açmaya yeltenmiş bir fidan ve onun en ufak hareketinden bile tamam bir şey olacak diyebilmek. Yol uzun, büyümek sancılı bir eylem ve maalesef insanoğlunun ilk eylemi. Daha biricik senesinde bilmem ne sendromuyla hatırlanan yaşlar. Aşılar ve sonrası mutlaka beklenen ateşler. Emzik verilmeli mi sorunsalı, bu çocuk aç feryadları, üşür o öyle annesi daha su bu su çıkışmaları ve akabinde ama sen de çok kalın giyddirmişsin annesi pişik mi etçen el kadar bebeyi dikteleri ahh nasıl da unuttum en önemlisini "SÜTÜN YETİYOR MU" kutsal sorusu. Çok da lüzumlu olmadığına inandığım süper anne tüyoları.
En başta dedim ya annelik hissiyatı diye hehh tam da öyle işte. Böyle bilgisayar programı gibi yeni bir sürüm "annelik" hoopp yükleniyor 9 ay on gün sonra da bakmışsın yüklenivermiş. Bir iki ay yeni sürüme alışma dönemi, sonrası "hissiyat". Kendiliğinden anlama, ona göre yeni bir rota belirleme, hayat şeklinde ufak sapmalarla doğruyu çözme, düşme, kalkma, yalpalama, yıkılmama ama ayakta da duramama ööyle bir ayaklarımı uzatıverdim şekli. Herkesin tohumu, çıkan fidanı, güneşe ihtiyaçları, suya ya da susuzluğa dayanıklılıkları bambaşka... Açacakları çiçekler inanılmaz güzel kokacak eminim ama onlar da bambaşka. Velhasıl kelam hayatı tek bir çiçeğe indirgeyip benimki neden öyle kokmadı, neden o renk açmadı demek de bambaşka...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder