Merhaba Mr. Dugby,
Bir süre saklandım. Bu son bir ayın hiç yaşanmamış olmasını diledim. Çokça dua ettim, her zamankinden daha da fazla. Ne büyük bir felaket yakaladı bizi bilemezsin. Ne büyük acılar yaşandı, yuvalar dağıldı ve biz kocaman bir gök yüzünün altında kalakaldık sanki. Acılar gördü gözlerim ama bu kadarına şahit olmamıştım Dugby.
Ellerimiz semada birleşti kardeşlerimle hepsini tam yüreğimde hissettim. Yardımlarımız tez vakitte gitsin diye dualar ettik, herkes sağlıcakla sevdiğine kavuşsun diye dualar ettik, en çok da minicik masum yavrularımız ana babasız kalmasın diye dua ettik. Öyle ki nefes alamadık, yemek içmekten utandık.
Öyle bir acı ki; yüreğimizde kavruldu da kokusu memleketi sardı. Gören gözden ne kaçarmış? Gözlerimiz kurudu. Acının tarifi olmazmış da dibine tuttu. Yanan yüreğe kor düşmezmiş de bizim ciğerimize kadar kor oldu. Ahh Mr. Dugby yüz yıllık acı tohumu ekildi içimize. Acının pınarı baş gösterdi ruhumuzda. Şimdi dilimizi duadan ayırmamak için daha gerçek sebeplerimiz var maalesef.
Biraz durup düşünme zamanları bunlar. Biraz soluklanıp uzaklaşma zamanları. Maddi manevi arınıp, azalma zamanları.
